ทุกข์มีแต่ไม่เป็น
จนมาวันนึงได้แต่ถามในใจว่าความทุกข์คืออะไร
ทุกข์มากๆคือแบบไหน คือการเดินตากแดดไกลๆใช่ไหม หรือการแบกของหนักๆกลางแดด
หรือโดนของแหลมทิ่มแทงเป็นแผล แต่ในใจนั้นมันไม่เคยกลัวเลย
เดินกลางแดดก็ดีจะได้ภาวนา เป็นแผลก็ใส่ยาล้างแผลทำสมาธิไปมันก็ไม่เจ็บ
ทำงานกลางแดดมันก็ไม่ร้อนถ้าเรามีสมาธิ เวทนาความเจ็บปวดมันเป็นอนิจจัง อนัตตา
ไม่เที่ยง ไม่ใช่เรา ไม่มีตัวตน ตัวเราก็เป็นอนัตตา
แล้วทุกข์มันอยู่ที่ไหน ?????? #ก็เลยกลายเป็นคนซาดิส ที่คิดในแง่บวก
