ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ทั้ง 5 เป็นตัวทุกข์

 รูปังอนิจจัง รูปังทุกขัง รูปังอนัตตา

เวทนาอนิจจัง เวทนาทุกขัง เวทนาอนัตตา

สัญญาอนิจจัง สัญญาทุกขัง สัญญาอนัตตา

สังขาราอนิจจัง สังขาราทุกขัง สังขาราอนัตตา

วิญญาณังอนิจจัง วิญญาณังทุกขัง วิญญาณังอนัตตา

ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ทั้ง 5 เป็นตัวทุกข์

รู้ว่าอะไรเป็นทุกข์ ก็ปล่อยวางมันไป

    รูปัง รูป หรือร่างกาย หรือกายสังขารนี้มันทุกข์จริงไหม เมื่อเราเกิดมาได้เป็นรูปเป็นร่างกายมนุษย์นี้ขึ้นมา เราก็ต้องคอยรักษามันไว้ ไม่ให้มันป่วย มันเจ็บ มันตาย รวมถึงต้องคอยทำความสะอาดให้มัน หาอาหาร หาหยูกหายามาให้มันกิน มันทุกข์รึเปล่า ถ้าไม่มีกินข้าวกินน้ำสักวัน มันทุกข์รึเปล่า ไม่ได้กินข้าวมันก็จะหิว รอนานๆกระเพราะก็จะบิดจะปวด มันทุกข์รึเปล่า ร่างกายนี้มันเป็นของเราจริงไหม อย่างเส้นผมกับเล็บ เราตัดมันออกมาได้ พอตัดออกมามันก็ไม่เป็นของเราแล้ว เราไม่รู้สึกเจ็บเพราะมันไม่มีเส้นประสาท ลองเป็นผิวหนังกับฟันสิ เวลาหนังถลอกมันเจ็บมันแสบไหม ฟันหลุดฟันร่วงมันปวดไหม ปวดมากเพราะมันมีเส้นประสาทเส้นความรู้สึก แต่พอหลุดออกมาแล้วมันเป็นเราอยู่ไหม ผมที่เราตัดออกมา1กำมือ เมื่อมันหลุดมาแล้วก็ไม่ใช่เราแล้ว ฟันหลุดเราก็โยนขึ้นหลังคา มันก็ไม่ใช่เราแล้ว มีใครยังจะหวงแหนฟันที่หลุดร่วงไหม เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อเราแก่ขึ้นนอกจากผมจะเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว ฟันเราก็จะทยอยร่วงจะมันหมดปาก ยิ่งใครไม่ชอบแปรงฟันด้วยแล้ว ฟันมันยิ่งร่วงเร็ว จากหลังตรงๆก็จะกลายเป็นหลังง่อม เราห้ามไม่ให้มันแก่ได้ไหม ห้ามไม่ให้มันง่อมได้ไหม ห้ามไม่ให้กำลังมันแก่ได้ไหม เราห้ามมันไม่ได้ พอแก่ไปจะลุกก็ยาก จะลุกก็โอยจะนั่งก็โดย จะเดินก็ลำบาก กว่าจะก้าวได้ทีละก้าว อย่าว่าแต่ให้ก้าวขึ้นบันใดเลย เมื่ออายุเกิน90 ไปแล้ว ขึ้นบันใดไม่ได้แน่ๆ เพราะกล้ามเนื้อมันหมดสภาพ หมดอายุของมัน อย่าว่าแต่คนแก่เลย คนหนุ่มๆนี้ ถ้าไม่ได้แปรงฟันตอนเช้ามันก็เหม็นมากๆ เหม็นขี้ฟัน ถ้าไม่ได้อาบน้ำสัก 5 วัน ก็ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้แล้ว นี่ร่างกายมันทุกข์แบบนี้ เราห้ามความตายได้ไหม ไม่ได้ เมื่อเราป่วยมากๆแก่มากๆ เราก็จะต้องตายกันทุกคน ไม่ว่าอายุน้อย หรืออายุมาก เมื่อถึงคราวตายก็ต้องตาย เช่นเกิดอุบัติเหตุมอเตอร์ไซด์ชน รถชน เป็นมะเร็ง ส่วนใหญ่คนที่เป็นมะเร็งแล้วอยู่ต่อได้ไม่เกิน 3 ปี ยิ่งเดี๋ยวนี้คนหนุ่มคนสาวเป็นมะเร็งกันเยอะเพราะมลพิษมันเยอะ ความตายมันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นสิ่งธรรมดาตามกฏไตรลักษณ์ คืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อยู่ที่ใครจะเรียนรู้มันได้ลึกซึ้งและยอมรับมันว่ามันเป็นธรรมชาติธรรมดาแล้วก็ปล่อยวางมันได้ เมื่อเรายอมรับมันได้ ปล่อยวางมันได้ เราก็ไม่ทุกข์ไปกับมัน รอแค่เวลาวันนั้นมาถึง ซึ่งทุกคนต้องได้รับมันทุกคน ไม่อยากได้ก็ต้องได้รับนั่นคือความตาย

อย่าต้องรอจนเขาเอาร่างเราไปเผาไฟจึงรู้ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา #ธรรมะ #อนิจจา #อนิจจัง 

——-

โอวาทธรรมโดยพระวัฒนา วิสุทธิญาโณ วัดคลองไผ่ล้อม จังหวัดชัยภูมิ

บูชาธรรม บูชากัณฑ์เทศน์ ธนาคารกรุงศรี 0231547607

สุญญตาเป็นแบบไหน

 จริงๆแล้วโลกนี้มันคือสมมุติ เวลาทั้งหมดก็สมมุติ รูปนามก็สมมุติ ชื่อเรียกสรรพนามก็สมมุติ เมื่อเห็นได้ดังนี้ใจมันก็คลายจากความทุกข์ โลกทั้งโลกมันว่างหมด แขนขาเราเองก็หายหมด กายเราก็หายหมด มันว๊าปรวมเป็นอันเดียวกับความว่าง โลกมันว่างไปหมด รูปนามก็ว่าง มันไม่มีอะไรเลย ที่เห็นที่ทุกข์กันทุกวันนี้มันทุกข์เพราะสมมุติ โลกนี้นะมันสมมุติ พอเห็นว่าโลกนี้สมมุติมันก็เห็นวิมุติเท่านั้น อ๋อ พระพุทธเจ้าเห็นอย่างนี้หนอ สุญญตามันเป็นแบบนี้เองหนอ ที่เรียกว่าว่างไม่มีที่สุดไม่มีประมาณเหมือนอยู่บนอวกาศมันเป็นแบบนี้หนอ กว่าจะไปเห็นแบบนี้ได้ต้องทำยังไง ก็ต้องภาวนาสมถะวิปัสสนา รวมถึงพิจารณาร่างกาย ธาตุ4 ขันธ์5 รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อาหาเรปฏิกูล อสุภะกรรมฐาน เริ่มจากหายใจเข้ารู้ หายใจออกวาง หรือทำอานาปานสติ ดูลมหายใจเข้า ดูลมหายใจออก แล้วค่อยถอยมาพิจารณาร่างกาย เห็นว่าร่างกายนี้มันตกอยู่ภายใต้กฎของไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ระหว่างทางมันจะปวดตูดปวดขามาก ต้องข้ามเวทนาใหญ่ไปให้ได้ ถ้าข้ามไปได้แล้วความปวดมันก็หาย วิธีข้ามคือตายเป็นตาย ภาวนาแบบถวายชีวิตนี้แด่พระพุทธเจ้า ถ้ามันตายก็ให้มันตาย ผีจะมาก็ให้มาตายเป็นตาย แบบนั้นแหละถึงจะข้ามเวทนาใหญ่ไปได้ ข้ามไปได้ก็พิจารณาธรรม เห็นธรรมในธรรม พิจารณาสภาวะธรรมชาติ ต้นไม้ ใบไม้ ภูเขา เห็นว่ามันเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เห็นว่าร่างกายก็เป็นเช่นต้นไม้ใบไม้นั้น มันก็ถอนอุปาทานออกเท่านั้น กายนี้ไม่เที่ยง ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ไม่มีอะไรเป็นเราเลยมันก็ถอนอัตตาถอนอุปาทานเท่านั้น