แต่งโดย นายพิษณุชัย เรืองจันทึก 23/1/65 เผยแพร่ 20:17:00 น.
กลอนลำ พระเวสสันดร ลำเรื่องต่อกลอน ทำนองขอนแก่น
มาถึงบทบาทการลำ
จะกล่าวถึงพระเวสสันดร
แห่งเมืองศรีพรีนคร
ฉากแรก ณ ท้องพระโลง
ไพร่ฟ้าราษฏรสมณะชีพราหมณ์ต้องมีขอรับบริจาคทานจากพระเวสสันดร
พบกับพระเวสสันดร นำแสดงโดยพระเอกหน้าใหม่ พิษณุชัย เรืองจันทึกทึกทึก
(ลำ) ออกมาทานมาหลายมื่อ หลายวันจนคนสร่า
โตข้าพระเวสสันดรนี่หนา เป็นผู้ให้ ได้ซุแนววว
บ่ว่าสิเป็นช้างม้า งัวควาย หรือว่าเป็นหมูน้อย
บักอึผักติ้ว ก็ทานให้ แล้วทั้งผอง
ไพร่ฟ้าราษฎรต่างร่มเย็น ย่อนองค์ราชาคือ เสร็จพ่อของเฮา
เพิ่นประกอบด้วยทศพิศ ราชธรรม เอยยยย
(พูด) มื่อนี่ เฮาสิมากราบทูลขอเสด็จพ่อ ขอของไปบริจาคทาน ให้ชาวบ้านเมือง เบิ่งจักหน่อยแหน่นา
เต้ย....
ฉากนี้ ตัดมาถึงองค์ราชาผู้ครองเมืองศรีพรีนคร ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ข้าวปลาอาหารช้างม้าวัวควายแก้วแหวนเงินทอง ไพร่ฟ้าประชาราษฎร์กะอยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุข
…
(โฆษก)
คุณผู้ชมครับ
กุศลบุญอันยิ่งใหญ่เปรียบใดเทียบ
หน่อพระพุทโธเจ้าชาติที่สิบ
บำเพ็ญทานบารมีเกินใดเทียม
ขอก้มกราบอัญชลีวัลธาอภิวาทแด่องค์พระสัมมา สัมโพธิญาณ
พบกับเขาผู้รับบทเป็นพ่อของพระเอก ได้แล้วครับ
…
(ลำ)
องค์สนชัย…มาแล้ว
พร้อมกับน้องผุสดีราวัลย์ ผู้เป็นคู่
ได้ครองเมือง ศรีพรีนครแก้ว ได้หลายหล่าฝ่าฝน
โอ้ย…เฮามีลูกชายแก้ว นามนั้นคงรู้จักกัน เด้น้อ โอ้ย…
เกิดมาเป็นคนใจดีเอาฮ้าย เกินมนุษย์มนา
ใจกว้างคักกว่าแม่น้ำมหาสมุทร แปซิฟิก พุ่นแหล่ว เด้น้อ เด้น้อ ….
ย้อนผู้ข่า ย้อนว่ามีลูกซายเดียว..
ลูกอยากได้หยัง
กะหาให้บ่เคยขัด พุ่นแหล่วระเนอะระเนอะเด้เนอะ…..
ตอนนี้มีหลานน้อย ซื่อกัณหากับชาลี
ผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของปู่… เอย
…
(พูด)
บะ มื่อนี่เฮาสิออกไปท้องพระโรงดู้
ว่าสิมีไผมาขอหยังแหน่
… เต้ย เอ้า หย่าว
…
(โฆษก)
ตัดมาทางท้องพระโรง พระเวสสันดร ได้ทานซ้างคู่บ้านคู่เมืองไปแล้ว ซ้างปัจจัยนาเคน ให้กับเมืองกะลิงคะราช ย้อนฝนฝ้าเมืองนั่น บ่ตกเป็นเวลา 7 ปี 7 เดือนแล้ว สิเป็นจั่งใดต่อไปโปรดมารับชมรับฟังกันต่อได้แล้วครับ
…
(ลำ)
กลอนลำหัวแต่เริ่ม ขอผู้ฟัง อย่าได้เบื่อ
อยู่นำกันไปเรื่อยๆจนแจ้ง สว่างตา
เนื้อหาในวันนี้เป็นคติสอนใจเอาไว้แหน่
หากผิดสิค่อยแก้ ปรับปรุงให้มันดี
มีตรงได ผิดไป ขออภัยในวันนี่
คอมเม้นมาบอกกันที่ สิได้รู้แจ้งแถลงไข
กลอนลำ แต่งขึ้นใหม่ โดยอาจารย์พิษณุชัย
ฝากเอาไว้แหน่…
กลอนแต่งปีใหม่ใหม่ สดสดฮ้อนสองพันยี่สิบสอง
เป็นคอศาของฝรั่ง ตามยุคสมัย
โลกทุกมื่อนี่ไอทีห้าจีกว่า
คิดฮอดกันยามใด กะคอลหา ได้เห็นหน้า หายคิดถึงงงง
บ่ว่าสิอยู่มุมใด แกใด ของใบโลก
เฮากะติดต่อกันได้ ง่ายหลาย ทันใจ เด้น้อ เด้น้อ
อยากขอเตือน พวกน้องน้อง หน้าเวที อย่ามีเรื่อง
สงสารนำเจ้าภาพ เพิ่นจ้างหา มาแสดง
ให้ฮักกัน แพงกันไว้ อดไว้ในใจ ถ้าอยากม่วน
ความสนุกสิมีใด้ หอดใด ฮอดแจ้ง ไปเลยบ่พุบ่าวเอ้ย
อีกเรื่องคือโรคโควิด ไวรัสบ้า ระบาดหลาย
ระวังกันไว้นำ ห่วงซุมลุงซุมป้า เพิ่นเฒ่าเลี้ยงหลาน
ให้ใส่แมส ล้างมือ บีบเจล บ่ได้ป๋าาา
สุขขีหมั่น สุขเสมอมัน ทุกท่าน เทอญ…
--
ตัดมาถึงองค์สนชัย เห็นลูกชายทานซ้างคู่บ้านเมืองให้เมืองคะลิงคะราชไปแล้ว กะเลยเข้าไปคุยกับลูกชาย
(ลำ)
เหลือใจหลายเด้อหล่า
ลูกซายที่เฮาเลี้ยงมา
มาทานซ้างให้เมือง คู่แข่ง
ช้างปัจจัยนาเคน
ที่เฮ็ดให้ ฝนตกต้อง ตามฤดู
ความอุดมสมบูรณ์
สิเบิดแล้ว น้อบัดนี่ ความชิบหาย กำลังจ้อ
กำลังหย่อ เข้ามาแล้ว เด้น้อ โอ้ย….
(พูด)
ลูกซายหล่าของพ่อ เฮ็ดหยังคือบ่ปรึกษาพ่อก่อนละลูก
แล้วนี่พ่อสิไปแก้ตัวกับชาวบ้านชาวเมืองเขาได้จั่งใด
พ่อต้องลงโทษเจ้า เพื่อบ่ให้ชาวบ้านชาวเมืองเพิ่นมาโทษพ่อ เจ้าต้องไปจำศีลอยู่ป่า เขาวงกฎ
เป็นเวลาท่อใดนั้นบ่มีไผฮู้ จนกว่าสถานการณ์สิกลับมาปกติ เจ้าจั่งสิใด้กลับมา เดี๋ยวพ่อให้มัทรี กับองค์รักษ์ คนรับใช้กับราชรถไปนำ
แต่พ่อขอหลานน้อยกัณหาชาลี อยู่กับพ่อนำได้บ่
พระเวศสันดร
(ลำ) คุณพ่อเอ้ย พระคุณพ่อยิ่งใหญ่ ปานได๋เทียบ
เลี้ยงมาแต่น้อยจนใหญ่ ได้เข่าน้ำ และบ้านอาศัย
มีตำหนักกว้างใหญ่ บริวานหล่ายล้อม
สุขสบายแสนสำราญ
ทุกอย่างพร้อม พ่อหาให้ ได้ซุแนว
มาบัดนี้ ลูกต้องจากพ่อ จากแม่ ไปอยู่ป่าพนากว้างใหญ่….
ลูกจำใจจากพ่อ จากแม่ จากลูก
โอ้ยสุดแสนเสียใจ เด้น้อ เด้น้อ โอยยยยย
พระเวสสันดร (พูด)
กัณหาชาลี อยู่กับย่าดีๆ อย่าดื้ออย่ามึนเด้อลูก
----
กัณหา (พูด)
กัณหาขอไปอยู่กับพ่อกับแม่นำครับ ปู่ขอกัณหาไปนำพ่อเนอะ
ชาลี (พูด)
ชาลีกะขอไปอยู่กับพ่อกับแม่นำ
พ่อสนชัย (พูด)
หลานน้อย ทางมันลำบาก อาหารการกินกะลำบาก
เจ้าสิไปอิหลีติหล่า
กัณหา (พูด)
จั่งได๋กะไปให้ได้ครับ
ชาลี (พูด)
ชาลีคือกันคะปู่
——— จบฉาก
